dinsdag 2 december 2008

Tristan und Isolde in Parijs


Toen Gerard Mortier in april 2005 "Tristan und Isolde" samen met Bill Viola en Peter Sellars op de affiche plaatste waren alle tickets meteen uitverkocht. Drie jaar later bezit de productie cultstatus. Uw verslaggever moest drie jaar lang geduld oefenen en trok vervolgens naar Parijs om zich door de laatste reeks voorstellingen te laten overtuigen.
Lees het artikel

1 opmerking:

Patrick zei

Voor het grootste deel eens met Jos. Ben ook 3 jaar geleden vruchteloos op zoek geweest naar tickets en nu eindelijk toch de verhoopte T&I kunnen zien en horen.
De video was mooi om zien en deskundig uitgedacht m.i. maar klopte niet altijd met de tekst. In bedrijf 1 was de idee 100 % OK, maar klopte de synchronizatie met de actie en tekst niet steeds. In bedrijf 2 vond ik de beeldenstroom het best passend. Vooral wanneer Waltraud Meier de liefdesgodin aanzingt, in een roes evolueert en de vlammen op het scherm opduiken, was voor mij een van de hoogtepunten van de namiddag. In bedrijf 3 bleef alles meer abstract, soms iets te abstract, maar bleven de beelden van de wandelende vrouw op het strand (de hoop dat Isolde terug komt) en het eindbeeld van de opstijgende Tristan in het water met een schitterende belichting (de doden evolueren naar het licht) een steeds bijblijvend beeld.
De actie van de acteurs was inderdaad minimaal en bijna tot een Grieks drama herleid. Wat mij betreft, stoort dat zeker niet een T&I, want sober mag het zijn. Wat de zangers betreft, blijft voor mij Waltraud Meier het hoogtepunt. Hoewel het inderdaad haar laatste Isoldes zullen zijn, blijft ze voor mij de absolute nummer 1 op dat vlak (ik had haar inderdaad graag enkele jaren terug in diezelfde rol willen zien). Tristan vond ik alleen te pruimen
in acte 3 - in acte 2 vond ik hem te brutaal en ongenuanceerd
zingen. Van acteren was al helemaal geen sprake. De overige rollen waren adequaat bezet, maar ook geen uitschieters, behalve inderdaad de koning die een sonore bas en doorleefde rol had (alleen had ik wat moeite met wijn overacting qua pijnlijke ervaring in acte 2 bij de ontdekking van het verraad van T&I als liefdeskoppel, maar dat was m.i. meer aan de regisseur dan aan Franz-Josef Selig te wijten.
Het orkest klonk heel transparant, maar vond ik te
traag en iets te weinig accenten leggen.
Als slotsom, het was een fijnzinnige productie met een aantal heel goeie elementen, maar in zijn totaliteit beklijfde het niet echt. Een aantal schitterende hoogtepunten in de drie actes, afgewisseld met goede ideeen, maar geen coherent geheel. Gelukkig was er de - misschien niet meer perfecte Waltraud Meier - maar toch o zo heerlijke stem en dramatiek die je blijft begeesteren (sorry ik ben nu eenmaal een fan...)