zaterdag 1 november 2008

Ceci n'est pas un poisson (Johan Sanctorum)

Bij de opening van de 71ste boekenbeurs:
Over Vlaamse negers, vette vissen, getatoueerde varkens, Godverdomse dagen en Forel in botersaus

Het onderbuik-gehalte van de Vlaamse kunst en letteren is absoluut on-Belgisch en onverlicht. Waarom willen vrijwel alle Vlaamse schrijvers dan als goede Belgen door het leven gaan? Schamen ze zich voor hun natuur? We zijn noch democraten, noch vredelievend, noch rationeel, om de simpele redenen dat kinderen, honden, dwergen, … en al wat dicht bij de aarde leeft, dat ook niet zijn. Het slijk van de IJzervlakte, met alles wat daaraan voorafging en erop volgde, hangt aan ons vel als een tweede huid en vrat zich een weg naar binnen. We zijn ‘fascisten’, in de infrapolitieke zin die L.P. Boon, Claus en Verhulst er onbedoeld aan gaven: stout, ongemanierd, lomp en lelijk. En zelfs bepaald agressief, anaal gefixeerd, crapuleus, scabreus. Deze volksaard, ten dele Antwerps-stedelijk, ten dele Menapisch-ruraal, verspreekt zich constant op literair en artistiek vlak. Het werk van bv. Jan Fabre is mannelijk, agressief, gewelddadig, roezig, megalomaan en irrationeel. Ik weet niet welke adjectieven nog meer toepasbaar zijn op de term ‘fascisme’. Het zit in onze genen, zoals Jacques Brel over les flamingants hoonde.We waren het al voor de helft, als genotype, en zijn het voor de andere helft geworden als fenotype, via de sleur en de martelgang van het leven, het onrecht van de geschiedenis, het verdriet van de politiek en het gekonkel van de media..
Lees het artikel

Geen opmerkingen: