Blijkbaar is het de Duitsers niet gegeven om de geschiedenis van de Wagnerfamilie te schrijven. De kroniek van Duitslands meest beroemde familie staat voor de geschiedenis van Duitsland zelf met al zijn donkere bladzijden en dan speelt het bezwaarde geweten van menig Duits auteur al snel op. Als Duitsers zich hiermee inlaten levert dat steevast pathologische scripties op zoals die van Joachim Köhler en Hartmut Zelinsky, verkrampte pogingen om zichzelf wit te wassen van schuldigheid. Tot nog toe wist enkel Brigitte Hamann een zakelijke, historische kroniek te publiceren over de Winifred Wagner/Adolf Hitler-connectie. Voor een onbezoedelde kijk met de gepaste kritische afstand, zich baserend op historisch verifieerbare feiten en vrij van onzinnige verdachtmakingen moet je dus elders zijn. In 1994 was er de koele analytische blik van een Amerikaanse professor (Frederic Spotts) nodig om de geschiedenis van de Bayreuther Festspiele te schrijven. Onlangs was het de beurt aan een Engelse politieke journalist om de kroniek van de Wagnerclan te schrijven. Jonathan Carr was jarenlang correspondent voor The Financial Times en The Economist en kent de economische en politieke geschiedenis van Duitsland als zijn broekzak. In “The Wagner Clan” plaatst hij de vier generaties van de Wagners in de juiste historische context maar voegt uiteindelijk niet bijzonder veel toe aan het goed geresearchte werk van Frederic Spotts. Merkwaardig genoeg is er geen enkele verwijzing te vinden naar het werk van Spotts. Allicht omdat Spotts voor zijn doeleinden geen primaire bron was. Carr is even formeel in zijn streven naar objectiviteit, heeft zijn kroniek meeslepend geschreven, legt interessante verbanden en stelt zich occasioneel opmerkelijke vragen zonder onverifieerbare conclusies op te dringen. Lees het artikel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten