woensdag 3 juni 2009

Verkiezingen 09


"Ik hoor niks in Wagner. Ben ik dan een cultuurbarbaar?" vroeg Louis Tobback zich af in Humo, zo'n kleine 15 jaar geleden. Het antwoord kan alleen maar een volmondig "Ja, Lewie" zijn. Het stuitende daarbij is dat hij met die pose leek te willen koketteren. Jaren later zou Steve Stevaert op zijn beurt koketteren met zijn afschuw voor intellectuelen. Zover is Jean-Marie Dedecker in zijn populistisch discours nooit gegaan. Gecultiveerde politici, je kan ze op de vingers van één hand tellen. Guy Verhofstadt moest toen zijn Burgermanifesten nog schrijven en in die periode van herbronning ontdekte hij de literatuur en de opera. Tenminste dat was de grondtoon van elk interview uit die tijd. Het kan aan mij liggen maar in een theater of concertzaal heb ik de man nooit gezien. Jean-Luc Dehaene die kwam ik al eens tegen in Bozar maar hoe ernstig kan de cultuurinteresse zijn van een trouwe aanhanger van Club Brugge? Willy Claes die kwam ik al eens tegen op een première in De Munt en van Hugo Schiltz is geweten dat hij regelmatig zijn zitje bemande in de Vlaamse Opera. Mark Eyskens is een liefhebber daar kan geen twijfel over bestaan. Destijds bezocht hij onze filmvoorstelling van Tristan und Isolde bij Agfa-Gevaert en hij wist zich bij die gelegenheid te profileren als een redelijk hevige fan van Wieland Wagner. Stefaan Declerck heb ik meerdere keren ontmoet op de Salzburger Festspiele. En één enkele keer ook Willy De Clercq maar die kwam toe in een door twee volbloeden getrokken tweespan waaruit ik meen te mogen afleiden dat hij zijn kaartje niet zelf had betaald. Geert Bourgeois laat zich regelmatig opmerken in het Concertgebouw maar hoe dat nu weer precies te rijmen valt met die devotie voor Laura Lynn? Geert is nochtans jarenlang lid geweest van onze vereniging. De nieuwe roerganger van de NVA, Bart de Wever, heet dan weer een operaliefhebber te zijn. Op het kabinet van Bert Anciaux ben ik ooit de subsidieaanvraag van Proscenio, mijn operatijdschrift dat Leidmotief moest opvolgen, gaan bepleiten. Vriendelijk ontvangen, dat wel, maar nooit nog iets van gehoord. In de normale omgang zou dat als redelijk grof worden aanzien. Als u zondag in het stemhokje staat besef dan dat politici balen van cultuur en als ik zie wie zich nu weer in de coulissen aan het opwarmen is voor het postje van Vlaams cultuurminister dan hou ik mijn hart vast. Blijkbaar moet het altijd iemand zijn die er per definitie geen verstand van heeft. Cultuur wordt door politici gezien als een tweederangs departement terwijl het uitgerekend onze Vlaamse kunstenaars en theatermakers zijn die Vlaanderen een aangezicht geven in het buitenland en de schade herstellen die locale politici in het binnenland veroorzaken. Misschien heeft u gelijkaardige ervaringen met onze volkstribunen?

2 opmerkingen:

Parsifal zei

Om dit thema te verbreden naar het internationale politieke theater:

Echte operaliefhebbers zijn of waren:

Angela Merkel. Opera is een liefde die ze deelt met haar echtgenoot, prof.dr. Joachim Sauer. Naar verluid hebben ze mekaar gevonden in een gedeelde passie voor scheikunde en...Wagner!

Margaret Thatcher. Bij haar is liefde voor opera een onderdeel van liefde voor klassieke muziek in het algemeen. Thatcher was een trouwe bezoeker van Covent Garden (wat men van haar mannelijke opvolgers helaas niet kan zeggen). Misschien was Maggie not that iron after all?

Rudy Giuliani. Vooral een fan van Italiaanse opera (hoe kan het ook anders?). Trouwe bezoeker van de Metropolitan Opera. Omringde zich graag met opera-sterren, waaronder Pavarotti. Opera had een uitgesproken sociaal-culturele functie in Little Italy vóór WOII.

Jozef Stalin. Vereenzelfigde zich met de getormenteerde Russische operapersonages zoals Boris Godunov. Opera-bezoek als therapeutische meerwaarde. Extreme emoties zoals paranoïa, berouw, waanzin en doodsverlangen moeten voor Stalin een erg persoonlijk karakter gehad hebben.

Adolf Hitler. Wagner-fanaat. No comment.

Jos Hermans zei

Stalin een operaliefhebber? Dat is nieuw voor mij. Ik dacht dat zijn muzikale smaak zich wentelde in volksliederen met ukelele. Zijn gebrekkige smaak heeft hij dan toch wel zeer duidelijk getypeerd met zijn vernietigende uitspraak over Lady Macbeth - één van de beste opera's van de XXe eeuw- waarmee hij Sjostakovitsj zodanig de daver op het lijf joeg dat hij zijn trilogie over de vrouw niet meer durfde afwerken. Eén van de écht betreurenswaardige episodes in de operageschiedenis van de vorige eeuw.