Das Rheingold van Cassiers in de Duitse vakpers

De Duitse vakpers reageert bijzonder smalend op “Das Rheingold” van Guy Cassiers in Milaan. In Opernwelt wordt de productie zo goed als met de grond gelijk gemaakt. Een fragment hieruit : “Guy Cassiers und seine Mitstreiter folgten eine Art Videoclip-Ästhetik, die zwischen überflüssigen Verdopplungen und szenischer Verweigerung hin und her schwankte. Personenregie findet nicht statt, die Personen schreiten würtig umher, meist stehen sie und rauben den Dialogen das Tempo, das Wagner durchaus komponiert hat. Dafür flimmert und glitzert immer irgendwo irgendwas – es geht einem wie das ewige Ballettgewürge allmählich auf die Nerven. Cassiers und seine Helfershelfer haben nicht auf abstrakte Askese gesetzt wie einst Wieland Wagner, sondern auf abstrakte techno-Dekoration mit einem gewissen Horror vacui. Abstrakt ist, dass die eigentliche Handlung nicht erzählt wird, aber Cassiers erzählt uns auch sonst nichts – er verrührt visuelle Effekte.”

Zo, Guy Cassiers weet weer waar hij staat als operaregisseur. Nu ja, Opernwelt laat zich bij voorkeur inpakken door de bevriende iconen van het Duitse Regietheater en de schrijver van deze recensie is wellicht nog nooit naar een dansvoorstelling geweest, maar jammergenoeg is dit relaas een correcte inschatting van de prestaties van het Vlaamse team in Milaan. Nu kan “Das Rheingold”, met zijn metafysische inslag en archetypische personages als opmaat tot de eigenlijke story van De Ring, iets meer verdragen op het vlak van choreografie. En ook “Siegfried” kan in zijn speelse momenten ook wel één en ander verdragen zoals La Fura dels Baus heeft aangetoond in Valencia. Maar als Cassiers “Die Walküre” en “Götterdämmerung” volgens dezelfde principes zal laten leegbloeden tot bloedloos theater dan zal hij nog voor hete vuren komen te staan in Berlijn. Hopelijk slaagt hij erin om, zoals Ivo Van Hove dat is gelukt aan de Vlaamse Opera, zijn “Ring” in crescendo te laten verlopen.