Is het mogelijk om als muziekcriticus van een New Yorkse krant of tijdschrift objectief te schrijven over operaproducties van The Metropolitan? Je zou hopen van wel. Ben je als muziekcriticus in zulke positie in staat om een carrière te maken of te breken? Hoe het ook weze, ik heb zelden zo’n flagrante onzin gelezen als datgene wat Alex Ross over Eric Owens schrijft in The New Yorker. Ross schrijft : “The chief glory of this production is Eric Owens’s performance as Alberich, the dwarf lord. Owens’s performance announces the emergence of a new major Wagner singer, for his portrayal is so richly layered that it may become a part of the history of opera. Remarkably, this is Owens’s Wagner debut. “Richly layered? My ass! Wat Owens laat horen is een onaangenaam vibrato, blatend als een schaap. Zijn voordracht is nauwelijks gedifferentieerd, hij weet er geen enkel dramatisch accent in te leggen en hanteert een Duits dat ver van het idiomatisch perfecte staat. Om maar te zwijgen van een podiumpresence die dicht in de buurt van het absolute nulpunt komt en dat voor het in dramatisch opzicht meest dankbare personage uit de hele Ring.
Hier een audio-fragment dat Alex Ross op zijn blog aanprijst :
Misschien moet iemand de heer Alex Ross eens uitleggen dat hier de liefde wordt vervloekt!
Als u nu nog steeds niet weet waar ik het over heb, luister dan naar Franz Mazura, in een even oubollige productie als die van Robert Lepage (maar dan wel van 36 jaar geleden!). Mazura, niet eens de beste van de Alberichs uit de geschiedenis, bezit alles wat Owens mist.
Oordeel zelf !
NASCHRIFT:
Dat er in New York ook op een onbevangen manier over De Ring van Lepage bericht wordt, bewijst ondermeer Matthew Gurewitsch in Capital New York. Die schrijft : "As theater, Lepage’s spectacle could hardly have fallen flatter. That’s the bad news. The worse news is that it almost surely will not improve. And the good news? I can’t think of any good news.".
Zo is dat. The rest is noise...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten