Bruno Van Mieghem stond vorige zondag oog in oog met de Lyonese "Tristan und Isolde" en zag dat het goed was. Verslag van een ooggetuige.
Er is mij een opmerkzaam weekend in de schoot geworpen, het voorrecht van door mijn Franse kennis, lid te zijn van de Franstalige Wagner Genootschap, die zelf een heel hechte band heeft met de Wagner Vereniging van Lyon.
Als ik zie wat een fantastisch programma Lyon had uitgestippeld voor de diverse “Cercles” vanuit heel Frankrijk en ook die van Brussel, welke verwelkoming er heerste, welke familiale sfeer dat creëerde, welke broederband en welke Wagner spirit en overtuiging er gans het weekend hoogtij vierde, dan kan ik het enkel maar betreuren dat Jos Hermans zo weinig reacties krijgt op zijn reis voorstellen en hoe dat in godsnaam mogelijk is.
Spijtig want de wervelwind aan impressies die mij overviel was niet alleen te danken aan de prachtige voorstelling van de Tristan en Isolde van de opera van Lyon, maar vooral door de gezamenlijke betrokkenheid en de “ambiance” die ontstond. Er zijn daar banden ontstaan voor het leven, de uitwisseling van blikken na afloop van de opera sprak boekdelen, iedereen verliet de zaal hevig onder de indruk, niet alleen door het meesterwerk maar ook door de meestervertolking!
De receptie achteraf voor de aanwezige leden van de diverse genootschappen, in aanwezigheid van zangers en zangeressen, die iedereen bereidwillig en enthousiast te woord stonden, zich mengden in de feeststemming en waar menig glas wijn en hapje naar binnen werden gespeeld om de emoties door te spoelen en dan spreek ik alleen maar van zondag avond, er waren nog vrijdag en zaterdag die bol stonden van de activiteiten!
Deze inleiding om de lezers ervan, Jos Hermans blijvend aan te moedigen om ons voorstellen te blijven doen en erop in te gaan! De sfeer die men als groep kan beleven, dat is mijn boodschap!
“Nur eine Stunde” is mijn smeekgebed, waarin ik Isolde vervoeg om een herhaling van het zalige gevoel van deze “mise en scène”, de magie van decor, haarfijne personenregie, geniale videotechnieken, oerdegelijke impressievolle klankweelde van het orkest met aan het hoofd een wonderkind van een dirigent ( hij gaf al pianoconcerten op zijn tiende! ) Deze intimistische, sensuele, verbazingwekkende gevoelswereld in detail beschrijven, ik begin er niet aan, het is het geheel van facetten, dat me heeft verbluft met enkele topmomenten. Maar naarmate dat de herinnering mij meer en meer in beslag neemt ook deze interne branden van beelden al maar talrijker worden.
De Isolde spreidt een sterk staaltje van persoonlijkheid ten toon, bij momenten zo intiem maar met een fenomenale daadkracht. Het liefdesduet in de tweede akte waarin Tristan onvermijdelijk ingaat op de “strelingen van haar gemoed” en het einde, de Liebestod, vurig intiem uitgebeeld en met de constante projecties op het decor, verbeten uitgesponnen door het orkest, het was van een zeldzaam toetreden tot een uitgesponnen cocon! Men geraakte er door geabsorbeerd. De aanwezigen waren muisstil, getransformeerd, getransfigureerd als ik iedereen zowat in de ogen keek bij het buitenkomen! De woelige geprojecteerde golven van de zee tijdens de eerste akte, men zou er zeeziek van worden, zo echt dat Isolde daadwerkelijk moest overgeven...
Ik ging nog de belichting vergeten, de soli van de scène-muziek, kortom ieder detail klopte, zelfs de geweerschoten stoorden niet!
Dan enkele namen waar in de toekomst nog meer zal worden mee rekening gehouden: de verrassing van de namiddag de Isolde van Ann Petersen, klik haar naam maar eens in op google, er staan fragmenten van haar zangkunst op een website, Kirill Petrenko, als dirigent al voorzien voor de nieuwe Ring te Bayreuth, Alex Ollé, de regisseur, de Marke van Christof Fischesser in het kielzog van René Pape, Jochen Schmeckenbecher als Kurwenal, de zusterlijke bekommernis van een Stella Grigorian als Brangäne.
Bizar, geen vermelding voor de Tristan van Forbis. Ach qua stem over zijn limiet maar als performer, puur lichaamstaal, een zeer kwetsbare Tristan uitbeelding.
“Nur eine Stunde”, het allemaal nog eens te mogen herbeleven is mijn ultieme wens, die ik tracht te vervullen door mijn herinneringen te koesteren!
Bruno Van Mieghem
1 opmerking:
Bruno, je hebt natuurlijk "hoerenchance" gehad door de vervanging van Jossi Wieler door Alex Ollé. Met Wieler zou het een ander verhaal zijn geworden.
Volgend seizoen staat in Lyon een niet onaardige Parsifal op de affiche met François Girard (van ondermeer "The red violin") als regisseur en Kazushi Ono in de orkestbak.
Lyon zet in op jonge zangers. In de cast: Elena Zhidkova, een poulain van Gergiev die mij niet echt overtuigt in haar videoclips, Nicolai Schukoff die dat wél doet als Parsifal en Georg Zeppenfeld, een intelligente zanger die een mooie maar jonge Gurnemanz zou kunnen zijn.
Iemand interesse om een reis naar Lyon te organiseren? Laat maar iets weten. Ik heb er geen tijd voor.
Een reactie posten