Lars von Triers "Melancholia"

"LARS VON TRIER KENT GEEN KLOTEN VAN CINEMA! Over wat gaat dat nu? Over een planeet die wat dichter komt en mensen worden daar wat ambetant van." Zo ventileerde de aan lager wal geraakte coryfee van de Vlaamse cinema, Robbe de Hert, zijn mening onlangs in Knack over von Triers ondergangsfantasie Melancholia. Zeg schat, zwaanst na nie, hé. Het lijkt mij dat de toekomst van de Vlaamse Film met Peter Brosens, Gust vanden Berghe, Michaël Roskam etc. in veiliger handen is als in die van de generatie van De Hert.

Het Nederlandse tijdschrift De Filmkrant slaagt erin 2 bladzijden te wijden aan Von Triers meesterwerk zonder ook maar één keer de naam te noemen van de componist van de soundtrack. En dat is, zoals u weet, een zekere Wilhelm Richard Wagner.

Inkzwart is het doodsverlangen van Justine in Melancholia. Inkzwart is het doodsverlangen van Tristan en Isolde. En dus kan je niet om de vaststelling heen: is er ooit een knappere symbiose tot stand gekomen tussen pellicule en operamuziek ? En is het mogelijk de prelude tot "Tristan und Isolde" op een intensere manier te beleven? Wat mij betreft niet, en zeker niet in het theater.

Van één ding ben ik zeker : het kan niet anders of Wagner -grondlegger van alle filmmuziek en met zijn Bayreuther Festivalidee ook principieel de uitvinder van de cinema - zou dit geweldig hebben gevonden. Mis ook de finale niet : één van de ondraaglijkste climaxen die je in de bioscoop kan meemaken.