Grandioze Bryn Terfel @ Bozar

 

Het was 8 jaar geleden dat Bryn Terfel nog eens in België opgetreden had.  Vandaar keek iedereen reikhalzend uit naar zijn optreden in de Bozar met het Nationaal Orkest van België onder de leiding van de Britse dirigent Gareth Jones.  Het programma was veelbelovend met aria's van o.a. Mozart, Gounod, Verdi en Wagner.  

De ouverture tot Don Giovanni van Mozart klonk nogal braafjes en hoekig, absoluut geen Weense vloeiende Mozart.  De orkest-diesel moest duidelijk nog warm draaien...  Daarna kwam Bryn Terfel voor de eerste maal op met de catalogus-aria van Leporello uit Don Giovanni.  En deze intrede was schitterend !  Hij kwam op met een smartphone en velen dachten dat hij expliciet ging vragen om de GSM's uit te zetten.  Maar nee hoor, de GSM werd handig gebruikt om de vele mooie dames tentoon te stellen die Don Giovanni reeds veroverd had.  Een boeiende interactie met publiek, dirigent en concertmeester, maar vooral ook schitterend gezongen met mooie wendingen van stil naar hoog, van verwondering naar ontdaanheid, van enthousiasme naar stukje frustratie omdat Leporello de capaciteiten van Don Giovanni op dit vlak zelf niet in zich heeft.  De toon was gezet !   Daarna volgde het  langzame zachte "Io ti lascio" van Mozart, heel rustig en toch intens gebracht.  Tussendoor gaf Bryn Terfel nog een aantal leuke anekdotes dmee, zoals bv. het feit dat hij zijn eerste echte opera-ervaring heeft gehad in Brussel.  Gerard Mortier had hem uitgenodigd om een rol te vertolken in "Die Zauberflöte" nadat hij de Cardiff zangwedstrijd had gewonnen.  Helaas diende hij slechts twee bladzijden te zingen als "Sprecher", maar hij deed het met enorme passie en het was het begin van een echte opera-carrière.  Hier blijkt nogmaals de neus van Mortier voor echt opera-talent.

Daarna volgde de polonaise van Eugen Onegin van Tchaikovsky, waar het orkest beter begon te klinken.  Twee aria's uit Faust (Le veau d'or en Vous qui faites l'endormie) bewezen dat Bryn Terfel ook deze opera volledig beheerst.  Een loepzuivere dictie, een prachtige inleving en iedereen ziet ernaar uit hem ook live hier te zien.  En dat is binnenkort het geval, waar hij in de Covent Garden in Londen de rol vertolkt samen met Netrebko en Keenlyside.  Voor de pauze volgde nog de ouverture tot Nabucco van Verdi door het orkest en het eerste echte hoogtepunt : de aria "Ehi Paggio ! l'onore ! Ladri !" uit Falstaff van Verdi.  Hier kan enkel gezegd worden dat Bryn Terfel Falstaff niet zingt, maar gewoonweg Falstaff "is".  Hij beheerst deze rol volledig in alle details, met specifieke accenten op de juiste plaats, en visuele charme.  Ikzelf ben geen fan van de laatste Verdi-opera, maar zoals Terfel die zingt, wil je dit ook in een uitvoering op scène zien.  Een opera die gedragen wordt door de hoofdrol en die beheerst Terfel ten volle.   Een meesterlijke finale van het eerste deel van het concert.

Na de pauze volgde een Wagner-programma, waar ik vooral naar uitkeek.  Eerst was er de prelude tot de derde akte van Lohengrin - goed en professioneel gebracht, maar een echte falanx ontbrak in het orkest.  Dan volgde de "Flieder"-aria uit "Die Meistersinger".  Terug een volledige beheersing en inleving van de rol.  Enigszins onverwacht volgde daarna de "Abendstern" uit "Tannhäuser".  Dit was het tweede hoogtepunt van de avond.  De ingetogenheid en de manier waarop hij deze aria vertolkte, was buiten verwachting.  In de stille passages was het muisstil en kon je ieder woord helder verstaan - het publiek smachtte naar meer.  Na de Walkürenrit door het orkest, volgde de "Leb Wohl"-afscheidsaria van Wotan uit "Die Walküre".  Derde hoogtepunt van de avond !  Helaas volgde het orkest niet steeds de passie die Terfel tentoon spreidde.  Je voelde een echte vader op de scène staan die in een laatste wanhopige crescendo zijn dochter diende achter te laten.  Terfel bevestigde zijn inleving, zangtalent en voeling met Wotan !   Er volgde een staande ovatie voor het conert en dat was vooral voor Bryn Terfel, want het Nationaal Orkest klonk degelijk, maar miste toch het elan om het tot een echt groots orkest te maken.  Je voelde dat de dirigent het een stukje hoger tilde, maar vooral Bryn Terfel kon het bewegen tot net iets meer, want in de aria's voelde je net dit  beter presteren dan in de instrumentale stukken. 

Tot slot volgde nog een fragement uit Falstaff als bisnummer.  Bryn Terfel nodigde het publiek uit tot meefluiten met zijn fluiten in de aria en na de uitvoering was er een groot gefluit in de Bozar te horen, maar wel degelijk een gefluit van enthousiasme. want ook bij het bisnummer voelde je dat Terfel Falstaff "is".  Qua zang, gelaatsuitdrukking, inleving, toonzetting is er m.i. de dag van vandaag geen zanger die hieraan kan tippen.  Het publiek vroeg een tweede bisnummer; maar dat kwam er helaas niet.  We zien er alvast naar uit tot Bryn Terfel nog eens naar België komt.  Ik zal alvast terug van de partij zijn !