Geformuleerd in zelden geziene krasse bewoordingen moest Serge Dorny onlangs uit de media vernemen dat hij als intendant van de Semperoper in Dresden niet langer voldeed en met onmiddellijke ingang zijn bureau diende op te ruimen aan de Elbe. Dorny, aangeworven met de bedoeling om het al decennia in winterslaap verkerende operahuis van Dresden terug op te krikken tot de Champions League, had al zijn krediet verspeeld. Er volgde een welles-nietes spelletje tussen cultuurminister Sabine von Schorlemer en Dorny. Eén ding werd al snel duidelijk : het probleem lag bij Christian Thielemann en de Staatskapelle.
Dorny, die opera, ballet en de Staatskapelle onder zijn beheer kreeg, bleek in de praktijk over de Staatskapelle weinig of niets te zeggen te hebben, iets waarvan hij naar eigen zeggen niet op de hoogte was. Over de bevoegdheden van Thielemann was al die tijd mist gespoten. Blijkt dat de Staatskapelle een staat is binnen de staat en dat Thielemann zijn usurpatorische bevoegdheden, na zijn vorige debacle in München, in zijn contract had laten betonneren. Of zoals Die Welt het uitdrukte : "Es darf einfach keinen Gott geben neben Thielemann". Dat Schorlemer dit conflictpotentieel niet van bij de aanvang heeft weten in te schatten, spreekt niet voor haar IQ. Het afhandelen van deze zaak zegt al evenveel over haar EQ.
Op de persconferentie vorige week toonde Thielemann, die altijd bijzonder veel moeite moet doen om niet arrogant over te komen, zich verbolgen over het feit dat Dorny zijn Ring-projekt had teruggefloten. Stel je voor zeg, een Wevelgemse musicoloog die de grote Thielemann een Ringcyclus uit handen neemt. Wat een onbeschaamdheid! De grote Thielemann vertelt er niet bij op welke basis die afwijzing gebeurde. Waren er al verregaande artistieke engagementen of dacht Dorny zijn ambitie in eerste instantie te moeten realiseren via het minder voor de hand liggende repertoire dan De Ring? Hoedanook, als we zien welke gedrochten door het filter van Thielemann op de scène geraken (Parsifal-Salzburg, De Ring van Wenen), dan weet je snel aan welke kant te gaan staan. Van Dorny staan er nu twee producties in de steigers: Rihms "Die Eroberung von Mexico" (met Vladimir Jurowski) en Pelléas et Melisande door La Fura dels Baus. Beide zou ik alvast graag willen zien.
Rest de vraag : welke intendant van naam en faam zal na dit debacle nog geïnteresseerd zijn om het schoothondje van Thielemann te spelen ? En heeft Thielemann zijn kansen op de opvolging van Simon Rattle bij de Berliner Philharmoniker nu niet ernstig gehypothekeerd, wetende welk slijmspoor van conflicten (Nürnberg, Berlijn, München) hij ondertussen achter zich laat? Feit is dat in de Duitse perscommentaren het vooral Thielemann en Von Schorlemer zijn die de boter moeten eten. Dorny van zijn kant overweegt juridische stappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten