Volgens Jens Malte Fischer zijn de échte Wagnertenoren op één hand te tellen: Lauritz Melchior, Ludwig Suthaus, Ramon Vinay, Jon Vickers en Max Lorenz om ze niet te noemen. Dat ga je mij niet horen tegenspreken. Van die laatste, Max Lorenz dus, is er nu ook een min of meer ernstige biografie en dat voor het eerst! De aanstichter van dit werkje is Einar Luther, een muziekrecensent die reeds een driedelig werk produceerde over Wagnertenoren, goed voor 4 kilo papier en foto's die ik mij zopas door Ebay heb laten bezorgen. Eigenlijk is het een schande, zegt Fischer in Wagnerspectrum, dat Lorenz op discografisch gebied vandaag zo onderbelicht is gebleven. Op de platenmarkt is zo goed als niets meer van hem te vinden. Heeft dit te maken met zijn enige misdaad, de favoriete Siegfried van Adolf Hitler te zijn geweest? Na de oorlog was het met zijn zangerscarrière snel gedaan: een schrijnend en zeer oneervol gedwongen afscheid van het toneel was zijn deel. Wat een hypocriete wereld, denk je dan, zeker als je weet dat hij homosexueel was en getrouwd met een joodse vrouw voor wie hij meermaals zijn leven heeft geriskeerd. Kijk, zo iemand hoeft niet eens te kunnen zingen om zich voor eeuwig verzekerd te weten van mijn sympathie. Toevallig was hij ook nog één van de grootste tenoren aller tijden. Het boekje zou overigens Friedelind Wagner ontmaskeren als een intrigante. Wellicht reden genoeg om hier later nog op terug te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten