zondag 14 februari 2010

He who does not howl with the Wolf

Rond Gottfried Helferich Wagner, het grootste uilskuiken dat de familie Wagner totnogtoe heeft voortgebracht, is het behoorlijk stil geworden. Dat was wel even anders einde jaren 90 toen zijn boekje "Wer nicht mit dem Wolf Heult" een beetje opschudding veroorzaakte omdat alle kringen die Wagner geen warm hart toedragen zich plots spontaan geroepen voelden om die man een forum aan te bieden voor zijn paranoïde beschuldigingen. Gottfried was toen goed genoeg voor een interview in "De Morgen", het enige interview rond Wagner dat ik mij in deze krant kan herinneren in 30 jaar. Zelfs de K.U.L. overwoog destijds om hem een lezing te laten geven. Onderzoekers met een hoger soortelijk gewicht als de auteur lieten destijds geen spaander heel van zijn armzalige autobiografie. Frederic Spotts bijvoorbeeld. Ook van de Palestijnse cultuurfilosoof Edward W. Said verscheen destijds een recensie in "The Observer" dat evenmin een spaander heel laat van diens paranoia. Je zou als auteur een meter onder de grond kruipen van schaamte als je deze recensies leest. Saids bespreking van de Engelse vertaling staat nu te lezen in zijn laatste boek Music at the Limits , een bundeling van zijn belangrijkste muziekrecensies die hij schreef voor allerlei dagbladen en tijdschriften.
Lees de recensie

Geen opmerkingen: