Lucrèce Maeckelbergh stuurde mij volgende dvd-recensie van David McVicars "Le Nozze di Figaro" die wij op 5 maart in Cinema Zuid zullen vertonen.
“One of the miracles of music, this piece”. Zo vat Antonio Pappano in de zeer korte documentaire bij deze DVD "Le Nozze di Figaro" samen, nadat hij aan de piano op de levendige manier hem eigen (heerlijk om hem bezig te zien en te horen) een paar zeer rake persoonlijke ideeën geeft bij een paar hoogtepunten uit het stuk. En deze productie is er wonderlijk in geslaagd dit mirakel tot zijn recht te laten komen: deze Nozze is zeker een van de knapste en interessantste interpretaties die er zijn.
Superlatieven die te danken zijn aan: de regie – we ontmoeten hier David Mc Vicar die in 2006 deze nieuwe productie maakte voor de Royal Opera in Londen ( als bijdrage tot de 250ste verjaardag geboorte Mozart). Hij heeft een indrukwekkende ruimte gecreëerd, die een Franse kasteelzaal jaren 1830 voorstelt, met de voor deze opera nuttige – en geestige – mogelijkheden van zijkamers, deuren en verborgen hoekjes. De maatschappelijke lagen van meesters en dienaars heeft Mc Vicar met zijn psychische onderzoeksgeest boeiend uitgebuit, zonder intellectualistisch pedant te gaan doen. Daardoor worden de grappige situaties die de hele opera door voorkomen ook nooit flauw of plat. De komedie houdt ook steeds een bittere ondergrond, wat de tekst en het stuk des te eerlijker doet overkomen. Natuurlijk kunnen we lachen met de hele verkleedpartij van Cherubino, bij voorbeeld, maar de onderliggende oorzaak waardoor deze grappige situatie zich voordoet, is lang niet zo vrijblijvend. Dat soort dingen laat Mc Vicar in zijn regie aanvoelen. De Graaf is evengoed een autoritaire bij momenten zelfs brute echtgenoot als een oprecht berouwvolle geliefde op het einde.
Gerald Finley is op alle vlakken een groot kunstenaar, en hij wordt omringd door gelijkwaardige collega’s. Miah Persson is een natuurlijke, frisse en kordate Susanna, Erwin Schrott is een grappige en aandoenlijke Figaro met een rijke en soepele baritonstem. Een heerlijk operakoppel. De finale van het eerste bedrijf waar Figaro de Graaf temidden van zijn volk uitdaagt en Cherubino waarschuwt voor de strengheid van het leger is een voorbeeld van de aanpak van Pappano die zijn orkest tot uiterste dynamiek aanspoort en geestig maar steeds precies laat spelen.
Behalve met scherpe en realistische accenten dirigeert Pappano zijn orkest van de Royal Opera House ook met lyrische finesse zoals bij voorbeeld in de verzoeningsscène tussen de Graaf en Gravin op het einde van de opera. De recitatieven speelt hij zelf en hij houdt daarbij – als doorgewinterd theaterman – zeer scherp de scène in het oog en speelt ontzettend goed in op de tekst. Schitterend hoe de recitatieven op die manier bijdragen tot de levendigheid van het stuk.
Dorothea Röschmann is een fijnzinnige en gevoelige Contessa, maar speelt iets meer “opera” – in de pejoratieve zin dan - om zich in deze cast thuis te voelen. Ze zingt haar twee aria’s zeer mooi maar is als figuur toch minder overtuigend.
Ook het laatste bedrijf is werkelijk om van te genieten, met de ontroerende ontknoping, na alle dreigende verwarring en verloochening. Maar eerst geeft Erwin Schrott met hoorbare overtuiging uiting aan zijn verontwaardiging over de vrouwen, terwijl Susanna met spanning afwacht of de intrige het verhoopte resultaat zal hebben.
Een DVD waar het spel/zangplezier van alle deelnemers uitnodigt tot kijken, luisteren en genieten! Meer heeft Mozart niet nodig.
Lucrèce Maeckelbergh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten