John Eliot Gardiner en Les Troyens : een recensie

Van Lucrèce Maeckelbergh ontving ik volgende recensie die zij maakte voor Klara:

"Deze zeer gestileerde enscenering toont in het eerste deel een spiegelwand die voor prachtige reflecterende effecten zorgt en een antieke stad evoceert. In het vijfde bedrijf suggereert de spiegel de zee waarop Aeneas vertrekt als hij Didon achterlaat. De scène ziet er groots en ruim uit, de kleuren van decor en kostuums zijn overwegend in zwart, wit en blauw – een blauw dat in het Carthago-deel de nabijheid van de zee suggereert, waarbij ietwat infantiel getekende witte scheepjes een minder geslaagd detail zijn. Voor het binnenhalen van het paard op het einde van het eerste bedrijf – ook een lastig element om te visualiseren – heeft Kokos een heel mooie oplossing gevonden met openschuivende wanden en een indrukwekkend paardenhoofd dat verschijnt – zoals het te zien is op de DVD-hoes.

Met solisten die een heerlijke theaterverschijning zijn zoals Anna Caterina Antonacci (Cassandre), Susan Graham (Didon), Gregory Kunde (Aeneas) en Laurent Naouri (Narbal) is kijken puur genieten. Daarbij zijn de genoemden ook vocaal schitterende vertolkers van hun rol. De passionele stem van de bezwerende Antonacci, die niet overkomt als de boze waarzegster, maar als een radeloze geloofwaardige vrouw, die iets fatalistisch over haar heeft. De warme stem van Susan Graham moet voor Enée onweerstaanbaar zijn en haar Frans is bovendien onvoorstelbaar goed. Wat een magie in het liefdesduet – ze is gewoon magnifiek!
Ook bij het afscheid straalt de woede en de wanhoop van haar af. Heel extreem, bijzonder expressief.

Voor dit romantische repertoire van de 19de eeuw heeft John Eliot Gardiner de juiste aanpak. Zijn visie is overtuigend en meeslepend. Slank, ontvet, fris, waar nodig monumentaal. Opvallend dat het opnieuw een Engels dirigent is die het opneemt voor deze Franse volbloedromantiek.
Prachtige solopassages zijn heel present en bepaalde fragmenten met trompetten, harp en tamboerijn laat hij op de scène spelen. Een enkele valse noot in de blazers van het Orchestre Révolutionaire et Romantique vergeef je grif bij zoveel kleurenrijkdom, (dreiging, duisterheid, hoop en vreugde), scherpte en meeslependheid. De (soms massale) koren zingen flexibel en dramatisch en ze moeten vele verscheidene emoties weergeven, van treurend over strijdend.
Gardiner maakt een vier uur durend klankfresco van deze prachtige partituur, een passage uit de mythologie die klinkt als een nooit gehoord verhaal."

Het Vlaams Wagner Genootschap vertoont deze productie in Cinema Zuid op :
23 april om 20u00 : Deel 1 - La prise de Troie
07 mei om 19u00 : Deel 2 - Les Troyens à Carthage