Die Walküre in Kinepolis (1)

Van Bruno Van Mieghem ontving ik volgende recensie van de live transmissie van "Die Walküre" zoals die vorige zaterdag te zien was in Kinepolis.

Omdat ik zelf momenteel op verlof ben in Zuid-Frankrijk maar de familie Bert in Nîmes ook een Kinepolis uitbaat heb ik de voorstelling zaterdag toch kunnen meemaken. Misschien hebt u de voorstelling gerateerd omdat u zich hebt laten afschrikken door de persberichten van de première. In dat geval zou ik u aanraden om de reprise morgen maandag te gaan bekijken want het is echt de moeite waard. Misschien was dit in het theater een saaie avond, in de cinema was het dat geenszins. Vocaal was dit écht topniveau. De grootste verrassing kwam dan nog wel van de Wotan van Bryn Terfel, één van de grootste Wotans van de laatste 50 jaar! Ik kom daar later nog op terug.

EEN DIEPMENSELIJKE GEVOELSTRAGEDIE

Een diepmenselijke belevenis van de gevoelswereld van alle protagonisten staat op het voortouw van de Walküre van Lepage's MET voorstelling op grootscherm in de reeks "Opera in de Cinema"!

Een 40 min uitstel van het begin van de voorstelling bezorgde me een klein hartje, toch geen afzegging zeker op het laatste moment maar nee allen waren ze er met Domingo als aangename gastpresentator. Zelfs de fel gehandicapte Levine wrong zich met moeite op zijn aanvoerderszitje.

Ik moet zeggen dat ik van bij de aanvang van het orkest en de mooie klank in de zaal onmiddelijk werd meegetroond in een andere gevoelswereld, een andere dimensie, een HD omgeving die mij als gegoten om lijf en leden zat, mijn geest zou het erg te verduren krijgen door de fenomenale inzet, speldimensies, gevoelsuitdrukkingen, psychologische gewrochte kwellingen van de hoofdpersonen.

Een opzienbarende aanwezigheid van de protagonisten vooral in het werk gesteld door het heel eenvoudige decor, een totale afwezigheid van toneelattributen en diverse moderne voorwerpen en ingredienten die de aandacht alleen maar afleiden, in sommige gevallen dan, van een gebrek aan daadkracht van de zanger!

In deze productie moet de zanger, de tekst, de muziek, het psychologisch even- of tegengewicht in de vingers hebben, iets wat alleen maar kan met de groten onder hen en die waren duidelijk aanwezig.

Ik begin met de ragefiguur van het moment, een staande ovasie vanuit de zaal was zijn deel, Kaufmann.

Wat een weergaloze stem, wat een kracht, wat een finesse, zijn "Wälse" was als een explosie maar zijn spel was wat op de achtergrond.

Hij miste als het ware bij momenten soms zijn plaats in het geheel. Misschien was het welbewust gespeeld, was hij de onzekere Siegmund die hij uitbeeldde, je zou voor minder, ook de trage tempi hielpen ook niet aan een fel bevochte plaats in het geheel. Maar de zwaardscène was dan weer fenomenaal van aanwezige kracht en de de zeer discrete liefdesbetuigingen hier en daar vertoond vanuit een heel diepe ontroering, de mond op het bekertje waarvan Sieglinde had gedronken, een vluchtige handberoering, wat een romantiek zeg, en daar ga ik voor. Ik voel dergelijk onhandig "geflirt" zalig!

Westbroek van haar kant speelde het spel iets of wat gelijkaardigs, de onderdanigheid in de belevenis van haar rol ten opzichte van de doorslechte "boer" van een Hunding en vervolgens haar ontstuimige pad dat ze bewandeld met als top of the bill, de zwaardscène, als roldebuut in de Met kan het tellen. En stemtechnisch de top!

Het dekor is hier dus bijkomstig geworden, bedoeld bewust of onbewust, ik weet het niet maar dat stelt ons dus in staat volop te kunnen genieten van de diepmenselijke intrige.

De Wotan van Terfel is een hoofdstuk uit een ander vaatje getapt. Terfel is na zijn akkefietje van Covent Garden duidelijk terug en hoe!

Hij is nog duizendmaal verbeterd, zijn présence barst uit al zijn poriën, zijn zin- en spraaktechnische superioriteit speekt hij soms letterlijk uit, zijn wee, zijn getormenteerd geweten barst uit zijn voegen, zijn blik kan soms des duivels zijn en dan weer die vlijmscherpe weeën van zijn gemoed uitvergroot door de magistrale zang van het orkest, ik heb het nooit zo mogen ervaren. Ik sidderde soms in de plaats van Brünnhilde die de perfecte tegenspeelster was en al haar duivels ontbondt in haar haarscherpe gevoelswereld en deze ook volop tot hun recht deden komen. Jawel, Voigt is er nog altijd en hoe, eigenlijk ook een droomduo, samen met Kaufmann en Westbroeck zijn ze met vier om de bakens van een geweldig doordacht spel te verzetten. De geest van het werk van grootmeester Wagner tenvolle tot zijn recht doen komen!

De monoloog was dan ook hartverscheurend pijnlijk en de Fricka van Blythe de gezegende echtgenote in haar samenspel met Wotan. Haar opkomst met rammen en al impressionant. De projectie van het oog van Wotan op het dekor een subtiele vingerwijzing naar zijn alwetendheid.

Wat dienen we nog te vermelden, het vitalisme van de Walkürenrit en ook, tijdens de derde akte op het dekor weergegeven in twee schijven een soort ingesneeuwde "rots" met de gedachtenwereld van Wotan en Brünnhilde die een lawine veroorzaakt, zo zag ik het tenminste.

Het einde was prachtig, in samenspraak met de grandioze orkestklank en de omlaaghangende Brünnhilde door "vuur" omgeven en een eindcadrage die op MIJN netvlies zal gebrand blijven.

Tot slot, nederig decorum, de noodzakelijke vingergevingen in het theaterbeeld en de stormachtige zangerdistributie van de bovenste plank.

Meer heb ik er niet meer aan toe te voegen! En nu maar wachten op een herneming?