Die Walküre in Kinepolis (2)

Van Johan Vereertbrugge ontving ik volgende recensie:

"Ik vertrok met eerder lage verwachtingen, zeker na de negatieve commentaren in de pers. Achteraf was ik evenwel blij dat ik deze Walküre heb gezien. Wat een schitterend technologisch hoogstandje, om dit alles Live in HD wereldwijd uit te zenden.

Placido Domingo gaf live commentaar - soms ongewild grappig met zijn spaans-duitse uitspraak - en de rechtstreekse interviews met de zangers maakten het een erg directe ervaring. Het documentaire stukje over de leitmotieven bij de blazers mocht er ook zijn.

Dus ... de regie van Lepage, met gebruik van "de veelbesproken "Machine" is in het theater van de Metropolitan Opera eerder saai overgekomen volgens vele media. Maar in de cinema, met een treffende beeldregie - close-ups, bird-views, full-scenes - kwam het meer tot leven dan verwacht.

Ook wordt Lepage -terecht - aangewreven dat hij nauwelijks aan personen-regie doet : maar misschien heeft de cast van wereld-zangers niet zo veel regie nodig en weten deze zangers wel hoe ze dit op scène moeten zetten ?

De kostuums en de attributen - tja, schilden, zwaarden en harnassen - blijven me wel storen en zijn soms ronduit lelijk.

De video-beelden die geprojecteerd werden op de Machine moesten soms een woud voorstellen, dan weer een berg of Hundings woonst.

Het geluid - soms toch wat aan de luide kant - maakte een erg directe ervaring mogelijk, ook al heeft het een onvermijdelijke hardheid in de klank.

Een aantal scenes waren in staat om meeslepend te werken :

In Acte I natuurlijk het sterke duo van Siegmund en Sieglinde met Kaufmann en Westbroeck. De cinema-regie maakte het ontluiken van hun verboden liefde mooi zichtbaar in kleine details. De regie-vondsten waren niet opzienbarend, maar het geheel werkte wel.

In Acte II viel de "ronde" Fricka mee : vanuit haar ram-gehoornde troon verwachtte ik een eerder statische regie (zoals die van Fura dels Baus, waarbij de goden op kranen verplaatst worden). Maar de doorleefde voordracht van deze Fricka bracht een sterke en aangrijpend vervolg teweeg van de gekwelde god Wotan.

De geroemde "Wotan-monoloog" was de moeite waard, vooral door het engagement van Bryn Terfel, want het virtuele reuze-oog, wat illustreerde wat hij opbiechtte, bracht niet zo veel bij : enkele treffende beelden, maar verder deed het niet ter zake : had Lepage hier schrik dat het zonder deze opsmuk saai zou worden ?

Op een vroeger moment had hij ook al een soort schaduwspel gebruikt om het verhaal van Siegmond en Wölfe bij te kleuren, maar dit kon me evenmin bekoren.

De "Todes-verkündigung" is zoals steeds een aangrijpend moment in Die Walküre en dit was goed gedaan, zonder meer. Het duel was goed en hier werd op het gevoel gespeeld door Siegmund haast in de armen van Wotan te laten sterven.

In Acte III wekte de Walküren-rit een spontaan applaus op van de zaal. Onze onverschrokken halfgodinnen "bereden" de Machine, maar deze bewoog toch vrij traag en bleef iets statisch hebben. Toch een goede vondst om de Machine op deze manier te gebruiken. Het effect taande wel wat en bereikte niet echt een climax.

En dan nog het slot : wat te denken van een Brünnhilde die ondersteboven op de rots hangt ? De manier waarop Wotan zijn geliefde dochter doet inslapen en waarop hij haar naar de rots brengt kon mij niet bekoren : hij sleept haar als het ware voort met behulp van twee speren ... dit moment, wat in Wagners muziek zo gloedvol wordt verbeeld, miste gewoon veel tederheid en warmte.

De zangprestaties : schitterend ! zo mooi .... met een licht voorbehoud voor Deborah Voigt, wiens timbre en uitspraak af en toe storend waren, vooral in het begin. Ze miste ook nogal wat juistheid in de tekst-vordracht en in haar mimiek. Bryn Terfel kon het waarmaken als Wotan.

Het orkest presteerde over het algemeen goed, met enkele licht valse noten in de blazers op cruciale momenten : één keer was het zwaard-motief ronduit vals en tijdens de Todes-verkündigung was het een paar keer op het randje. Het Hunding-motief werd dan weer glansrijk geblazen : chapeau !

In Acte I nam James Levine zeker tijd genoeg, dit sleepte toch wel wat.

Tijdens Wotans Abschied hoorde ik de kijker naast me luidop snikken, zo aangegrepen was hij. Misschien een bewijs dat deze Walküre - natuurlijk geholpen door Wagners glorieuze partiuur - meeslepend was.
Al bij al een memorabele uitvoering, die in zijn directheid en in zijn zang-prestaties misschien wel de recente productie van Milaan overtrof.