Het regiedebuut van Kasper Holten in ROH Covent Garden werd door de Engelse pers zowat unaniem neergesabeld. Gezien het palmares van de talentrijke Deen waren de verwachtingen nogal hooggespannen. Waar was de invalsrijke beeldenstormer gebleven, zo leek men zich af te vragen. Met zeer klassieke scenografische middelen leek hij nu een goed verzorgde produktie uit de jaren 1980 te hebben gemaakt. Ze had van Adolf Dresen kunnen zijn. Wat zij vooral ontbeerde was frisheid en erotiek, zoals Andrea Breth dat enkele jaren geleden met meer succes in Salzburg had getoond. Dat is wat mij betreft nog altijd de beste versie op dvd.
Was het de gevorderde leeftijd van het solistenkoppel die de regisseur had doen besluiten om de hele story als een flashback te behandelen? Twee jonge dansers zorgden voor ontdubbeling. Als observatoren van zichzelf stonden Tatjana en Onegin zichzelf aan te gapen telkens de herinnering aan het verleden hen te machtig werd, een dramaturgische vondst die zelden of nooit werkte en al helemaal niet in de vitale briefscène. Ook de scenografie nam zijn plaats in in dat concept : een rij deuren kon met een vingerknip als "vensters op het verleden" worden geopend of gesloten. Dat leverde wel eens een bloedmooi beeld op, zoals dat van het hunkerende meisje dat verwachtingsvol tegen een horizont van smeulend rode bomen haar antwoord afwacht.
Holtens enige vondst was de polonaise. Die liet hij door Onegin dansen, serieel monogaam met alle dames die hij op zijn levenswandel tegenkomt. Keenlyside deed dat zeer goed en eindelijk kon ook een glimp van erotiek worden opgevangen, erotiek die voor het overige totaal afwezig bleef in de betrekkingen tussen het eigenlijke koppel.
Er waren wel meer missers te zien. Tijdens Lenski's grote aria liet hij Onegin, of zijn geest als u wil, zijn vriend heel fysiek zijn medelijden betonen. Dramatisch werkte dit eerder verzwakkend. Gremin liet hij toe als toeschouwer bij het finale duet. Het leverde niets meer op dan een snikkende generaal.
Robin Ticciati, de nieuwe muzikale directeur van Glyndebourne, kon niet echt overtuigen. Daarvoor had de orchestrale machine een beetje teveel zand in het raderwerk. Goede prestaties vielen te noteren van het koor en van alle solisten.
Heeft Holten meer in zijn mars? Of zoals The Independent het zich afvroeg: "he can certainly talk the talk but can he walk the walk?" I most certainly think so. Stay in tune,folks.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten