Frank Furedi is emeritus hoogleraar sociologie aan de universiteit van Kent. Furedi heeft een verleden als radicaal communist. Vandaag verdedigt hij eerder conservatieve standpunten.
DE IDENTITAIRE AANVAL VAN DE WOKE-BEWEGING OP KLASSIEKE MUZIEK.
In de afgelopen jaren is klassieke muziek één van de belangrijkste doelwitten geworden van de strijders voor sociale rechtvaardigheid. En in hun woede tegen klassieke muziek onthullen de identitaire elites dat hun kruistocht tegen ‘problematische’ cultuur in werkelijkheid een kruistocht is tegen de verworvenheden van de westerse beschaving zelf. In het verleden drongen tegenstanders van klassieke muziek erop aan dat die te elitair was. Nu beweren ze dat klassieke muziek te blank of te racistisch of te koloniaal is. Academici in Oxford hebben onlangs de muzieknotatie aan de kaak gesteld als “kolonialistisch” en hebben het klassieke repertoire aangevallen omdat het te veel gericht zou zijn op “blanke Europese muziek uit de slaventijd”. Ik kan dus begrijpen waarom Paul Harper-Scott, een professor in de muziekgeschiedenis en -theorie aan Royal Holloway, University of London, besloten heeft de academische wereld helemaal te verlaten vanwege de woke overname van zijn discipline.
Campagnes ter bevordering van de “dekolonisatie” van de westerse cultuur grijpen om zich heen in de kunsten. De Welsh National Opera heeft onlangs een reeks lezingen over Madame Butterfly gehouden, waarin de aandacht werd gevestigd op de problemen van “imperialisme en kolonialisme” in de opera. De laatste jaren is het steeds meer in de mode om westerse kunst en cultuur in het algemeen in een zeer negatief daglicht te stellen. Vrijwel alle grote klassieke componisten, dichters en schrijvers zijn in het vizier gekomen. Eén van de belangrijkste doelwitten is de grote Europese componist, Ludwig van Beethoven. Sinds de 19e eeuw wordt Beethovens muzikale genie over de politieke scheidslijnen heen bewonderd. Beethovens muziek ving de geest van de Europese Verlichting. Dat is misschien de reden waarom hij zo’n doelwit is geworden van identitaristen, die een duidelijke vijandigheid koesteren jegens de Verlichting, met name haar streven naar humanistisch universalisme. Tot voor kort beweerden sommige aanhangers van de identiteitspolitiek dat Beethoven eigenlijk zwart was. Nog maar zes jaar geleden hekelde de Concordian, een studentenkrant in Minnesota, het “witwassen” van Beethovens nalatenschap en raciale achtergrond.
Maar het lijkt erop dat het probleem met Beethoven nu is dat hij te blank is. Dit is een typische identitaire aanvalsrichting. Zeggen dat klassieke muziek “te blank” is, is een gevoel van morele veroordeling overbrengen. Tragisch genoeg hebben velen in de academische wereld zich aangepast aan de culturele tijdgeest en aarzelen zij nu om stelling te nemen tegen deze filistijnse aanval op de klassieke muziek. Zo heeft Philip Ewell, een zwarte professor in de muziektheorie, betoogd dat blanke suprematie evident is in het onderwijzen, spelen en interpreteren van klassieke muziek. Als reactie op zijn opmerkingen in de afgelopen jaren zijn zijn collega’s opvallend stil gebleven. Ewell is bijzonder minachtend over Beethoven. Volgens Ewells geracialiseerde verhaal wordt Beethoven alleen maar geprezen omdat hij “200 jaar lang als witte man in het zadel is gehouden”. Zijn oordeel is dat Beethoven slechts een “bovengemiddeld goede componist” was.
De poging om klassieke muziek in verband te brengen met systemisch racisme en slavernij heeft geen intellectueel gewicht. Klassieke muziek bezit een integriteit die geworteld is in een esthetisch gevoel. Ze moet op haar eigen merites beoordeeld worden. De meeste componisten waren blank omdat deze kunstvorm in Europa tot bloei kwam. Racisme werpt geen smet op klassieke muziek. Tegenstanders van klassieke muziek en hun academische medewerkers gebruiken de retoriek van dekolonisatie om hun zaak rechtvaardig en moreel te laten klinken. Maar deze mensen zijn niet toegewijd aan bevrijding en vrijheid. In tegenstelling tot echte anti-koloniale bewegingen, hebben deze woke kruisvaarders geen positieve oriëntatie op de toekomst. Zij willen alleen de erfenis van de westerse cultuur in diskrediet brengen.Bekrompen filistijnen mogen dan de scepter zwaaien in universitaire afdelingen. Maar eeuwen nadat deze griezelige ijveraars dood en begraven zijn, zullen miljoenen mensen ontroerd en geïnspireerd blijven door de muziek van het klassieke repertoire.
Bron : Frank Furedi , “Cancelling Classical Music”, Spiked-online, 20 september 2021
HOE LANG NOG VOOR RICHARD WAGNER AAN DE BEURT IS ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten